Rozdział 3

Siedziała na lekcji matematyki i tępo wpatrywała się w tablicę, na której napisane były skomplikowane obliczenia, których nie rozumiała — może gdyby bardziej im się przyjrzała, byłoby inaczej. Nie słuchała nauczyciela, mimo że próbowała. Owszem, jego słowa dochodziły do niej, lecz szybko wypuszczała je drugim uchem. W jej głowie wciąż, jak film, odgrywała się scenka z poprzedniego dnia, kiedy to po raz drugi w swoim życiu spotkała nieznajomego mężczyznę. Przed oczami widziała jego ciemne tęczówki — odnosiła wrażenie, że gdyby tylko się dało,  mogłaby w nich utonąć.

Roseanne zamknęła oczy, by po chwili z powrotem je otworzyć. Spojrzała nieprzytomnym wzrokiem na jasny blat stołu.

Uważała, że nie powinna tak bardzo przejmować się spotkaniem z mężczyzną, ale było w nim coś, co nie dawała jej spokoju. Przede wszystkim niepokoiło ją,  że kiedyś została przez niego z kimś pomylona. Niby nie doznała od niego krzywdy, niby uwierzył w jej słowa, lecz odnosiła wrażenie, że „to coś” było złe. Że osoba, z którą prawdopodobnie ją pomylił, zrobiła coś, przez co ona sama mogłaby mieć problemy. Jeśli ta dziewczyna zrobiła coś, co komuś się nie spodobało... Jeśli przez nią jacyś niebezpieczni ludzie ją znajdą i być może zrobią krzywdę... Ta wizja wywoływała u Rosie przerażenie i momentalnie przyprawiała o szybsze bicie serca.

Dziewczyna zerknęła na zegarek w telefonie. Do dzwonka, ogłaszającego koniec lekcji, pozostało jeszcze pięć minut. Ten czas dłużył się Rosie niemiłosiernie. Niecierpliwie zaczęła uderzać stopą o podłogę, jednak gdy zdała sobie sprawę, że robi to za głośno, przestała. Utkwiła wzrok w swoim zeszycie. Na kartce nie było napisane nic, prócz jakiś bazgrołów, które nieświadomie narysowała. Zgarnęła za ucho zabłąkany kosmyk włosów.

W końcu zadzwonił długo wyczekiwany dzwonek. Dziewczyna oderwała znudzony wzrok od zeszytu, po czym powoli zaczęła pakować swoje rzeczy. Nie zwróciła uwagi na to, że przez ten cały czas znajduje się pod ostrzałem spojrzenia swojej przyjaciółki. W skupieniu chowała do plecaka wszystkie swoje rzeczy.

— Co się dzieje? — zapytała Miley.

— Co? — Zaskoczona Roseanne popatrzyła na dziewczynę.

— Myślami ciągle błądzisz gdzieś daleko. Gdy coś do ciebie mówię, ty często nie reagujesz albo nie wiesz o co chodzi. Coś nie tak? — zapytała, a gdy nie doczekała się odpowiedzi, dodała: — Może chcesz pogadać?

Rosie przetarła zmęczone oczy. Po chwili jednak uśmiechnęła się lekko.

— Nie, wszystko jest w jak najlepszym porządku — odpowiedziała, siląc się na szczery ton głosu.

Miley przez dłuższy czas bacznie obserwowała przyjaciółkę. Znała ją długo, także była w stu procentach pewna, że coś ją trapi. Takiej rzeczy nie mogła przed nią ukryć. Nie chciała jednak wymuszać na dziewczynie odpowiedzi, ponieważ sama nie lubiła, kiedy ktoś robił tak wobec niej, dlatego postanowiła poczekać, aż Roseanne sama się przed nią otworzy. Wolała nie naciskać.

Roseanne wyminęła przyjaciółkę. Robiąc to nawet na nią nie spojrzała. Wyszła z klasy na korytarz, na którym roznosiły się odgłosy rozmów, śmiechy oraz kroki, noszone przez echo. Przez cały czas wzrok miała utkwiony w podłogę, a mianowicie to w swoje stopy. Nie przejmowała się, że przez to mogłaby na kogoś wpaść.

Dziewczyna w pewnym momencie zorientowała się, że wokół niej zapanowała cisza. Podniosła wzrok i uważnie rozejrzała się dookoła. Nie ujrzała żywej duszy, co ją zdziwiło, gdyż dałaby sobie rękę uciąć, że jeszcze przed chwilą korytarz był pełny. Przełknęła ślinę. Coś było nie tak.

Nagle zapragnęła się cofnąć. „Zadzwonił dzwonek?” — pomyślała, choć doskonale wiedziała, że go nie słyszała. Ogarnęło ją niepokojące uczucie bojaźni. Jej wzrok mówił sam za siebie, a serce biło jeszcze szybciej. Nawet jej oddech przyspieszył i stał się płytki. Ukradkiem otarła z czoła kropelki zimnego potu. Cofnęła się o krok. Następnie o kolejny i jeszcze następny. Miała ochotę zamknąć oczy i niespodziewanie znaleźć się w innym miejscu.

Jej plecy zetknęły się z czymś twardym, lecz dosyć ciepłym, by stwierdzić, że była to jakaś osoba. Roseanne zadrżała, kiedy poczuła, jak na jej ramieniu ktoś kładzie bladą i szczupłą, nienaturalnie kościstą, dłoń. Chciała krzyknąć, lecz nie była w stanie. Skończyło się tylko na otwarciu szeroko oczu.

Postać boleśnie zacisnęła palce na jej ramieniu, po czym siłą zaciągnęła do jednej z pustych sal. Rosie, sparaliżowana strachem, początkowo nie reagowała, tylko wbrew woli posłusznie szła. Dopiero przy drzwiach zaczęła się wyrywać, jednak szybko stwierdziła, że to nie ma sensu, ponieważ w przeciwieństwie do postaci, była za słaba. Przełknęła wielką gulę w gardle.

Drzwi zatrzasnęły się, gdy tylko oboje znaleźli się w środku. Dziewczyna zaczerpnęła przez usta haust powietrza. W jednej chwili została przygnieciona do ściany przez napastnika. Nie widziała jego twarzy, ponieważ miał na sobie kaptur, zasłaniający ją całą. Widać było jedynie świecące dwa czerwone punkciki.

Roseanne jak zahipnotyzowana wpatrywała się w nie. Powinna była raczej unikać wzroku, lecz w tęczówkach nieznajomego — po jego sile wnioskowała, że to mężczyzna — było coś, przez co nie mogła tak ich zignorować. Tu wcale nie chodziło o kolor, lecz o coś zupełnie innego. Miała wrażenie, że im dłużej wpatruje się w oczy, czuje, że w jakiś sposób jest związana z ich właścicielem, co przecież było absurdalne.

Chciała zapytać, czego od niej chce, ale nie miała odwagi. Nawet gdy ta na chwilę przychodziła, otwierała usta, a z nich nie wydobywały się żadne słowa. Była na siebie zła. Chciała zniknąć i mieć to wszystko z głowy.

„Kim on jest?” — pytanie krążyło jej po głowie. Początkowo na myśl przyszło jej, że to ten sam mężczyzna, którego ponownie spotkała poprzedniego dnia — sama nie wiedziała, dlaczego akurat on przyszedł jej na myśl — ale po dłuższym namyśle stwierdziła, że to nie on. Postać stojąca przed nią była znacznie szczuplejsza.

— Gdzie jest naszyjnik? — Usłyszała pytanie.

Na twarzy poczuła zimny oddech postaci. Zadrżała. Nie rozpoznała głosu, także strach zwiększył się.

Chciała powiedzieć, że nie wie. Nie była tylko w stanie tego zrobić.

— Gdzie jest naszyjnik?! — krzyknął mężczyzna, jeszcze bardziej przyciskając ją do ściany i zbliżając twarz do jej.

Zacisnęła szczękę, żeby tylko powstrzymać płacz. Nie chciała wybuchnąć szlochem, ponieważ bała się, że to mogłoby pogorszyć sytuację. Napastnicy raczej nie lubili, kiedy ich ofiary płakały. No chyba że to sprawiało im przyjemność, jednak ten akurat domagał się odpowiedzi, której Roseanne nie znała.

— Nie wiem — wykrztusiła, a po policzku spłynęło jej kilka łez.

Z trudem zaczerpnęła powtarza. Zapragnęła wołać o pomoc, ale nie wiedziała, czy ktoś ją usłyszy. Miała wrażenie, że w budynku znajduje się ona sama z nieznajomym.

— Puść mnie — dodała szeptem, starając się unikać przeszywającego wzroku napastnika.

— Mów, gdzie jest naszyjnik?! — warknął,  jakby nie usłyszał wcześniejszej odpowiedzi.

Palce mężczyzny niespodziewanie zacisnęły się na szyi Rosie. Dziewczyna wydała z siebie cichy jęk, a następnie złapała za nadgarstki nieznajomego. Chciała oderwać jego dłonie, lecz brakowało jej sił. Po raz pierwszy w życiu zaczęła narzekać, że jest taka słaba. Nigdy jej to nie przeszkadzało. W dodatku nie zdarzyło się, by znalazła się w podobnej sytuacji.

Nie miała żadnego pojęcia o tym, co mówił do niej mężczyzna. Rozpaczliwie próbowała przypomnieć sobie o jakimś naszyjniku, ale w głowie miała totalną pustkę. Była zła na siebie, na swoją niewiedzę...

— Nie... wiem... — powiedziała cicho i z trudem, bezskutecznie starając się złapać oddech.

Brak tlenu zaczynał jej coraz bardziej doskwierać.  Przed oczami natomiast zobaczyła ciemne plamy. Odnosiła wrażenie, że zaraz straci przytomność i całkowicie pochłonie ją ciemność.

Nie lubiła ciemności.

Już miała zamknąć oczy, kiedy usłyszała jęk napastnika. Z szokiem wymalowanym na twarzy obserwowała, jak ten odsuwa się od niej, a następnie pada na kolana i kuli z bólu. To wszystko działo się tak szybko, że tylko zamrugała gwałtownie załzawionymi oczami i z ulgą zaczerpnęła powietrza, odruchowo łapiąc się za obolałą szyję.

Za nieznajomym stał młody chłopak z bronią w ręku, a mianowicie z pazurami. Wytrzeszczyła oczy, plecami całkowicie przylegając do zimnej ściany.

Chłopak miał na około dwadzieścia pięć lat. Jego jasnobrązowe włosy, zlepione ze sobą przez pot, kosmykami opadały na czoło. W idealnie zielonych oczach znajdował się niebezpieczny błysk. Usta z kolei miał zaciśnięte w prostą linię, a brwi zwężone. Mimo jego groźnej i zmęczonej twarzy, Roseanne mogła śmiało powiedzieć, że jest przystojny. Czarny strój, odsłaniający tylko głowę, podkreślał jego jasną cerę.

Roseanne długo na niego nie patrzyła, ponieważ chłopak szybko zniknął jej z pola widzenia. Jak później okazało się, mężczyzna, który ją zaatakował, skoczył na niego z pięściami. Dziewczyna była tak zdumiona całym wydarzeniem, że potrafiła jedynie z mocno bijącym sercem stać w miejscu i z szeroko otwartymi oczami wpatrywać się w walczących ze sobą nieznajomych.

Pewnie nie kibicowałaby żadnemu z nich, gdyby nie to, że młodszy w pewnym sensie ją uratował — no chyba że też coś od niej chciał — i miała cichą nadzieję, że to właśnie on zwycięży.

Zaczęła rozglądać się za miejscem ucieczki. W pierwszej chwili zapragnęła uciec w stronę drzwi, ale nie była pewna, czy były one otwarte. Gdy już zdecydowała się na ten ruch, doszło do niej, że nie jest w stanie się ruszyć. Strach całkowicie ją sparaliżował. Była zła na siebie.

Przeniosła wzrok na walczących w momencie, kiedy nieznajomy mężczyzna przybrał postać czarnej jak smoła mgły. Zdusiła w sobie cisnący się na usta krzyk, nie dowierzając temu, co zobaczyła. Miała wrażenie, że stworzyła w głowie nierealną wizję, że to wszystko tylko jej się śni...

Długo nie zastanawiała się nad sensem, ponieważ poczuła silny ból głowy, a po chwili wszystko pochłonęła ciemność.

Obudziła się z silnym bólem głowy. Miała wrażenie, że coś od środka rozsadza jej czaszkę. Powoli złapała się za obolałe miejsce, przy okazji cicho stękając z bólu. Jęknęła, kiedy pod palcami wyczuła niewielkiego, ale bolącego guza. Znalazła się w pozycji siedzącej, po czym oparła o ścianę. Nieprzytomnie rozejrzała się po pomieszczeniu, usilnie starając się przypomnieć sobie, jak tam się znalazła. Obrazy z minionego wydarzenia dochodziły do niej w zwolnionym tempie. Mężczyzna, naszyjnik, chłopak, walka... Wszystko widziała jak przez mgłę, ale podejrzewała, że było to spowodowane silnym bólem, Nie pozwalającym na niczym się skupić.

Postanowiła wstać, co było głupim posunięciem, bo gdy to uczyniła, zatoczyła się na ścianę. Jedną rękę dała na głowę, a drugą wciąż podtrzymywała się. Zrobiła pierwszy, chwiejny krok. Dopiero kolejne były coraz pewniejsze. Siłą woli doszła do drzwi. Gdy otworzyła je, ze zdziwieniem stwierdziła, że korytarz jest pusty. Spojrzała na zegarek, wiszący na ścianie na przeciwko; musiała zmrużyć oczy, gdyż obraz rozmazywał się. Z trudem doszło do niej, że właśnie rozpoczęła się ósma lekcja. Zaczęła zastanawiać się jakim cudem, skoro miała lekcji siedem, a przerwa, na której miało miejsce poprzednie wydarzenie, liczyła tylko pięć minut. W dodatku podejrzewała, że nieprzytomna musiała być przez dłuższy czas.

— To jakiś żart? — zapytała samą siebie.

By mieć pewność, spojrzała na wyświetlacz telefonu. Dzięki temu upewniła się, że trwa wciąż ten sam dzień. Pokręciła z niedowierzaniem głową. „To tylko mi się przyśniło. To tylko mi się przyśniło... — powtarzała uporczywie w myślach. — Nie było żadnego faceta, nic...” Dotknęła bolącej głowy.

— Cholera!

Niemalże w biegu wyszła z budynku szkoły prosto na deszcz. Nie zważała na to, że jest ulewa. Wiedziała tylko, że musi się wziąć w garść. Chciała, żeby to wszystko okazało się tylko poplątanym, głupim snem. A jeśli to właśnie z nią było coś nie tak? Ta myśl na pewien sposób ją przerażała.

Miała ochotę krzyczeć, ale nie zrobiła tego, choć uważała, że to mogłoby jej przynieść wyczekiwaną ulgę.

Zgarnęła z twarzy mokre kosmyki włosów, a następnie z zimna otuliła się rękami. Zacisnęła szczękę, by jej zęby nie mogły o siebie uderzać. Serce wciąż biło jej tak szybko, iż miała wrażenie, że zaraz wyskoczy jej z piersi. Wypuściła z ust powietrze, które przez panujące zimno zamieniło się w biały obłok.

Hejo kochani! :3
Rozdział pewnie pojawiłby się wcześniej, szczególnie że już bardzo dawno go napisałam, ale uznałam, że początek jest do kitu, więc napisałam go od nowa. Dalej to już wprowadziłam drobne poprawki.
Trochę brakowało mi tego pisania xd
Rozdział jest raczej taki sobie (i wiem, że krótki). Uważam, że mogłam go napisać lepiej, ale mówię to sobie chyba za każdym razem. Co Wy o nim sadzicie? Przede wszystkim ciekawi mnie Wasze zdanie na temat sytuacji z tajemniczym mężczyzną. Raczej szybko nie wyjaśni się, kim on tak naprawdę jest, ale ciekawi mnie Wasze zdanie na ten temat. :)
Na dziś to tyle, Mam ferie, także postaram się zrobić zapas rozdziałów.
Pozdrawiam cieplutko xoxo

Maggie